مهدی جان! دوست داشتم با نام نامی تو زبان باز می کردم. ای کاش آن اوایل که زبان گشودم، نزدیکانم مرا به گفتن (یا مهدی) وا می داشتند!

 ای کاش مهدکودکم،‏مهد آشنایی با تو بود. کاشکی در کلاس اول دبستان، آموزگارم الف بای عشق تو را برایم هجی می کرد و نام زیبای تو را سرمشق دفترچه ی تکلیفم قرار می داد.

 در دوره ی راهنمایی،‏هیچ کس مرا به خانه تو راهنمایی نکرد.

در سال های دبیرستان،‏کسی مرا با تو - که مدیر عالم امکان هستی- پیوند نزد.

در کتاب جغرافی ما،‏صحبتی از ذی طوی و رضوی نبود.

در کلاس تاریخ کسی مرا با تاریخ غیبت، غربت و تنهایی تو آشنا نساخت.

در درس دینی به ما نگفتند (باب الله) و (دیان دین) حق تویی.

دریغ که در کلاس ادبیات،‏آداب ادب ورزی به ساحت قدس تو را گوش زد نکردند!

افسوس که در کلاس نقاشی،‏چهره ی مهربان تو را برایم به تصویر نکشیدند!

 چرا موضوع انشای ما،‏به جای علم بهتر است یا ثروت، از تو و ظهور تو و روش های جلب رضایت تو نبود؟! مگر نه بی تو‍‏ نه علم خوب است و نه ثروت؟

کاش در کنار زبان بیگانه،‏زبان گفت و گو با تو را نیز - که آشناترین و دیرین ترین مونس فطرت های بشر است - به ما می آموختند! ای کاش - وقتی برای آموختن یک زبان خارجی به زحمت می افتادم - به من می گفتند: او تمامی زبان ها و گویش ها و لهجه ها .... و حتی زبان پرندگان را می داند و می شناسد.

در زنگ شیمی - وقتی سخن از چرخش الکترون ها به دور هسته ی اتم به میان می آمد - اشارتی کافی بود تا من بفهمم تمام عالم هستی و ماسوی الله به گرد وجود شریف تو می چرخند.

ای کاش در کنار انواع و اقسام فرمول های پیچیده ی ریاضی، فیزیک و شیمی، فرمول ساده ارتباط با تو را نیز به من یاد می دادند.

 و ای کاش....  

____________

منبع:آشتی با امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف، علی هراتیان